مقدمه

           به نام آن هستی بخشی که انسان را به وجود آورد و برای تعالی او و عزیز شدن او هم او را لایق خلافت خود قرار داد وهم او را از تمام موجودات جهان برتری داد و او را عزیز شمرد وهم اینکه او را رها نکرد و برای هدایت او در هر عصر و زمانی فرستادهای بر روی زمین قرار داد و انسان را به واسطه آن فرستاده ها به سوی خود دعوت کرد و برای تداوم و زیبای زندگی ی بشری برای آنها برنامه های هدفمند به وجود آورد و از آدمیان خواست  که پیرو آن برنامه ها باشند و تابع فرستاده ها باشند تا به کمال و سر منزل مقصود برسند و از ملائکه قرب الهی مقام شان بالا تر رود .

 اما حیف و صد حیف که این بشر قدر خود را ندانسته و از فرمان او سر باز زده و روز به روز خود را از آن عزیز دور کرده و برای اینکه به هدف و مقصود آنی و لحظه ای خود برسد دنبال عقاید پوچ و تو خالی و لذت های دنیوی رفته و هر لحظه با دست خود خویش را در گرداب های فساد و بی عقیده ای تباه کرده و کسانی برای اینکه بتوانند از این جهل و نادانی بعضی از انسان ها استفاده کنند دست به ایجاد عقایدی پوچ و واهی زدند که حتی اگر انسان لحظه ای فکر کند می داند که این افکار و عقاید به اندازه چند ثانیه هم خوشی ندارد و راه گشا نمیباشد .